mijn mijn ramp

Gisteravond wilden we naar de lokale disco gaan. Effe wat wijn gedronken met onze Boliviaanse buurmeisjes en toen we wilden gaan, mochten we niet weg en werd ik met tegenzin weggesleurd naar de kamer van Anna-Maria Velazques; bah ! Ik was echt graag naar de disco gegaan, serieus, maar ja. Volgens mij ben ik de enige nagelknagende persoon in Zuid-Amerika. Opvallend ook is dat je hier bijna niemand ziet roken, hooguit een Nederlandse toerist ?! Heb ontsteking aan ooglid en vervellende onderarmen. Vanmorgen om 7 uur busje naar Potosi gepakt, hoogste stad ter wereld. In La Paz hadden we ook al de hoogste ski-piste, de hoogste golf-course en de hoogste tennisbaan gezien en in Tititaca het hoogst bevaarbare meer. Nou, nou ! Om 10.00 aangekomen. Om 10.05 busticket geregeld voor 18.00 vandaag naar Villazon aan de Argentijnse grens en om 10.10 zaten we al in een tourbusje met een stuk op 7 Argentijnen en 1 Braziliaan, die we ook al kenden van La Paz. Een tour naar de mijnen van Potosi dus. In 300 jaar mijnbouw zijn er 8 miljoen Boliviaanse mijnwerkers aan de gevolgen van het mijnwerken gestorven. Vandaag de dag is het zo dat je na 25 jaar mijnwerken met pensioen mag, maar ja, de vraag is natuurlijk of je dat wel haalt ?! We krijgen rubberlaarzen, een regenjas + broek aan en een helm op ! Ziet wel komisch uit. Daar aangekomen bij de mijnen blijkt het vandaag carnaval voor de mijnwerkers te zijn ! Onderweg hiernaartoe moesten we ook nog allemaal coca bladeren kopen als geschenk en eerbied aan de mijnwerkers. Ik moest dynamite kopen ?! We kregen een oude lamp mee, met een op zwavel brandend uitstekend vlammetje. Toen de mijn in. Net als in de film. Zo’n schacht naar binnen, schravelend door de uitgehouwen gangen en door vrij gevaarlijke afdalingen gaan we een aantal etages naar beneden. In Nederland had dit nooit gemogen; de veiligheidsvoorschriften bestaan hier nog niet echt, op de helm na dan. We kauwden ook allemaal op coca bladeren, wat je duf maakt, zeker op een lege maag. Het is geen commerciële tour, we gaan het doen zoals de mijnwerkers het doen ?! Ik heb dus dat lampje in m’n rechterhand en een zakje met een staaf dynamite in, in m’n linkerhand, en dan moet ik nog omlaag zien te klauteren in de modderige tunnels ! Yeah right !! En dan ook nog met die coca bladeren in m’n mond, waar ik inmiddels zichtbaar last van had en ook nog een gevoelloze tong van kreeg !! Maar ja, gaan met die banaan. We komen bij een echte mijnwerker terecht, die ik even een handje mag helpen met timmeren, waarvoor ik een niet-verdiend applaus krijg. Daarna naar een nog dieper gelegen museum waar ook een zithoekje is gemaakt in de nabijheid van een levensgrote satan-achtige pop, die over de mijnwerkers waakt. Om goed geluk te krijgen van de beste man, die trouwens gekleed is, een rood en een groen oog heeft, en een enorme dikke harde penis uit z’n broek heeft steken, moet je bepaalde rituelen volgen. Als eerste is dat het kauwen van de coca bladeren; dan gaat er een sigaret rond, gevuld met 6 soorten bladeren waar je hartstikke high van wordt. En als derde moet er op hem geproost worden met alcohol.
Alcohol ? Ja, juist, alcohol van maar liefst 96% !! We krijgen ieder een dopje van het spul, schudden daar al proostend een klein beetje van over de vloer en drinken de rest smakelijk op……….gatver, spiritus. Terpentine. Benzine ? Bah. Daarna krijgen we, omdat het carnaval is, slingers omgehangen en confetti op onze kop (onder de helm) gestrooid en gaan we richting uitgang. De uitgang is afgesloten en met een houweel wordt het slot gekraakt. We komen buiten in de felle zon, allemaal rooie oogjes van de coca, sigaret (die ik trouwens oversla) en de alcohol. Aldaar worden we opgewacht door een echte zaate-hermenie, tsjonge wat zijn die mensen zat zeg. Ze zien dr uit als mensen uit de begin 20-er jaren; waarschijnlijk dragen ze hun kleren al 10 jaar, gezien de overal opgenaaide stukken. Ze stinken natuurlijk ook, maar spelen een paar leuke melodietjes op hun oude instrumenten. En dat op 4500 meter hoogte; daar is geen lucht om op een instrument te blazen ! De tubaspeler, zonder mondstuk spelend, blazend op een pijp, heeft het zwaar en valt om ! In een groep lopen we naar beneden, al gezien hebbend dat de straten vol zijn met feestende mensen. We lopen mee in de optocht. Allemaal hartstikke schitterend tot dan toe. Echt iets waarvan je denkt:” DAAR doe ik al die moeite voor..” .
In Bolivia hebben de jongeren iets leuks bedacht. Op de stadspleinen gooien ze met watergevulde ballonnetjes op voorbijgangers en ook op auto’s ! Dit wordt getolereerd. Echter, tijdens de optocht waar wij dus ook midden op straat lopen, zijn wij de dupe ! We worden door een groot deel van de menigte bekogeld met die dingen. 5 Minuten is erg amusant, wij kopen ook met water gevulde ballonnetjes, 8 voor 50 Boliviaanse centen, en gooien terug. Je hebt er een bepaalde techniek voor nodig trouwens, anders spatten ze in de lucht uit een. Mensen geven ons flessen bier, alleen zit er eigengestookte rommel in. Ook krijgen we echt bier. Lekker op de nuchtere maag met die coca bladeren, sigaretten en alcohol ! En dan te bedenken dat we 2 uur later een bus moeten pakken, en nog moeten eten en omkleden, want we zijn zeiknat. We worden bekogeld tot en met. Soms schijnt er zeik in te zitten, soms shampoo, soms komen ze uit de diepvries, en dat voel je !! Je krijgt ze serieus recht in je ogen gegooid, ook die met shampoo, je krijgt geen moment de kans om op te drogen. Hopelijk zijn de camera, paspoort en creditcards niet doorweekt ?! Zoals gezegd, 5 minuten was hartstikke lollig, maar een uur of 2 dat ging te ver. Maar je kon er niks tegen doen, je moest gewoon doorlopen. Was de dag tot en met de 5de minuut van de optocht echt super geweldig geweest, waren de minuten tot het einde van de optocht rampzalig. Heb me zelden zo hulpeloos gevoeld. De bus hebben we nog wel gehaald. Omgekleed bij de gids’ zijn bureau. IJskoud had ik het; flinke warme kleren aangedaan en een muts opgezet. 2 Sandwiches gegeten en de bus naar Villazon ingestapt, die pas rond 19.45 vertrok ipv de geplande18.00 ! Oude bus, weinig comfort, maar ja, alles beter dan wat er die uren daarvoor had plaatsgevonden. We hebben nog overwogen om een nacht in Potosi te blijven toen we ons zo lamlendig voelden, maar besloten toch om maar weer gewoon te doen of er niks gebeurd was. O ja, de dynamite nog. De staaf werd, onder de grond in de mijnen, ontstoken. 2 Minuten later kwam de explosie, BAAAMMM, wat een slag, wat een kracht en wat een verbazing dat die hele mijn niet instortte ?? Alles schudde, de lampjes doofden en iedereen had een blik op z’n gezicht zo van wooww, what the hell was that…….De gids zei toen :” La morte es natural….” .